Hotel Wientjes in Zwolle, daar is het allemaal begonnen, het alleen-er-op-uit.
Vele jaren geleden had ik een drukke baan, twee puberende kinderen en een zeer bezette echtgenoot. We waren al lang bij elkaar en wilden dat zo houden, maar daar is nu en dan een kleine crisis voor nodig, kennelijk. Zo ging dat in ieder geval bij ons.
Om even aan zo’n crisis te ontsnappen maakte ik gebruik van een aantrekkelijk Wientjes-arrangement: dineren, slapen en ontbijten in grote luxe voor een leuke prijs. Ik wandelde door een zonnig Vechtdal, nam een schuimbad en ging daarna vol verwachting naar het restaurant. De ober bood me een royale tafel aan, ‘dan heeft u de ruimte voor een boek, als u iets wilt lezen’. Tussen de gangen door vertelde hij smakelijke details over het eten. Hij verdiepte zich met mij in de wijnkeuze. Er waren vrij veel halve flessen te krijgen en ik volgde zijn advies op: een frisse Riesling. Helaas wist ik toen nog niet dat ik Elzas wijnen later zou mijden vanwege de onvermijdelijke ‘bloemige tonen’ en het ‘frisse zoetje’: zoet vermag mij in wijn niet te bekoren. Toen de ober mijn gezicht zag bij het proeven haalde hij meteen de fles weer weg en wilde weten wat me niet beviel. Om vervolgens een heerlijk maar duurder ander flesje te openen, wat ik later niet op de rekening terugvond. Hij bood aan de koffie op mijn hotelkamer te brengen en weigerde pertinent de geboden fooi: het was toch een rustige avond en hij vond het leuk het mij naar de zin te maken. Ik was tot tranen geroerd, ook dankzij die crisis waarschijnlijk. Toen ik een jaar later met mijn echtgenoot terug kwam herkende diezelfde ober mij onmiddellijk en was even attent voor ons beide. Ik ben er vele malen geweest, al dan niet alleen.
Helaas is een volgende keer mijn favoriete ober niet aanwezig. Bij navraag blijkt het vandaag niet druk genoeg en kunnen twee jonkies het samen wel af. Vooral de jongedame heeft veel van ‘mijn’ ober geleerd. Ze merkt op dat ik het servet uit het broodmandje heb geplukt en geeft haar collega – die dus een servet vergeten had – een schrobbering. Er wordt regelmatig gevraagd of ik nog iets nodig heb en of het niet te koud wordt buiten, ‘ik kan op elk moment binnen gaan zitten, hoor’.
Als ik jaren later weer eens langs kom is mijn situatie zo veranderd dat ik mezelf op een high tea wil trakteren. Na crisis en rouw om de echtelijke relatie is er met een nieuwe relatie ook een nieuw soort alleen zijn ontstaan (Ik begrijp dit niet, nu de blog niet meer lineair is. Ik weet niet van een scheiding of nieuwe geliefde, dus simpelweg: ik ben weduwe geworden en heb een nieuwe liefde ontmoet). Die bevalt me zo goed dat ik het leven weer wil vieren met wandelen en smullen.
Het vriendelijke meisje veegt de regen weg op het terras en bewaakt die plaats voor me als een jongeman daar wil gaan zitten. ‘Nee meneer, die is gereserveerd voor deze dame’. Ze probeert ook een high tea voor me te regelen maar daarvoor is nog niet alles in huis. Dan maar een kaasplankje, het dessert dat ik altijd met spijt oversla omdat zoet nog verleidelijker is. Vijf heerlijke kazen, honing, noten en druiven erbij en een goed glas wijn: mijn wandeling wordt hier culinair gevierd. En ik mag zo lang als ik wil op dit kostbare vierpersoons terrasplekje blijven zitten.
De traditie van gastvrijheid voor alleengaanders wordt bij Wientjes met overtuiging voortgezet, kan ik tevreden vaststellen. Alleen die boetes voor een kamer alleen, wanneer verdwijnen die eens?
www.bilderberg.nl/zwolle/grand-hotel-wientjes/
