De Italiaanse geliefde leek weer even in zicht. Hij schreef dat hij me miste en vroeg me te komen. Mmm, een weekje Italië is dan ineens weer heel verleidelijk. Maar niet in een huis vol familie, dat vind ik zeker na dit jaar alleen thuis dodelijk vermoeiend. Zou hij dat willen regelen? Het idee gaf me zoveel energie dat ik spontaan een tweedaagse boekte bij de B&B van de boer in Bronkhorst. Dat kan nu direct en is in 5 minuten geregeld. Twee dagen later fiets ik daar binnen, zonder de broedende zwaluwen te storen. Ik eet hier verse tuinboontjes, die heb ik op mijn Amsterdamse markt gemist bij de Turkse groenteboeren. De zelfgemaakte vruchtensaus over de yoghurt is ook vers, wat eet dat toch lekker. Ik koop mezelf een fles witte wijn en mag die in hun koelkast zetten. Zo zit ik s’avonds tevreden met een glas en een boek onder de notenboom en fiets de volgende dag langs de overstroomde IJssel – prachtig! – naar Doesburg om nieuwe mosterd te halen.
Aan het ontbijt de laatste dag deel ik mijn teleurstelling over het landschap. Alleen nog grote stallen en steriel gras dat voortdurend gemaaid wordt. Er zit geen bloemetje meer tussen dat gras, laat staan een weidevogel, en waarom? Om nog een extra liter melk te kunnen persen uit de toch al overvolle uiers van die arme koeien,die soms nog even buiten mogen. Ze zien er pijnlijk uit, die koeien en die uiers, ik vind het een droevig gezicht. Dezelfde ’efficiëntie’ zorgt er ook voor dat ik nergens meer een rommelhoekje vind voor mijn middagdutje. Zucht. En het feestje in Italië gaat ook niet door, hij kan geen stil huis samen garanderen. Cultuurverschil of communicatieprobleem, opnieuw besluit ik dat ik liever alleen ben en rondfiets in dit frisse, zij het al te aangeharkte land. Maar ik kom zeker terug bij deze boer, die weigerde mee te gaan met de bio-industrie en als één van de weinigen boer bleef. De anderen noem ik liever financieel directeur van hun agro bedrijf. Die moeten verdwijnen om het landschap te behouden en het stikstofprobleem op te lossen, wat mij betreft.
De Gouden Leeuw, Bronkhorst (2)
De tweede avond eet ik op het terras van dit vertrouwde adres. Het duurt even voor ik een menu krijg maar de keuze is ruim genoeg. Om plaats te houden voor een chocolade dessert beperk ik mij tot een tussengerecht: coquilles en gamba’s. Er komt zomaar een prima broodplankje, ongevraagd. Benieuwd of ik dat op de rekening terugvind (nee dus, dat is netjes). De prijzen zijn flink gestegen na de coronacrisis, maar waar niet? Ze willen de verloren inkomsten weer terug verdienen, dat snap ik.
De coquilles en gamba’s zijn te flauw voor woorden, helaas. Dus wat kan ik er nog over zeggen? De wijn is goed, de plek op het terras ook. Mijn oudere buren zijn een beetje doof dus ik maak de verdere kennismaking helemaal mee, met genoegen. Het lijken me aardige ouderen op het datingpad. Ze doen wat ik wil doen: openstaan voor een nieuwe relatie zonder je eigen geschiedenis te verloochenen. Een spannende onderneming blijft het, dat voel ik aan het tafeltje naast me.
Als het chocoladetoetje wel lekker maar niet spannend is besluit ik om de volgende keer toch de concurrent te gaan proberen. Hoe zou het eten smaken bij ‘het Wapen van Bronkhorst’, waar ik eerder een glas dronk? Ik hou u graag op de hoogte.
www.steenbergenbronkhorst.nl
www.degoudenleeuwbronkhorst.nl
Restaurant ‘de Liefde’, Doesburg
Bij ‘de Waag’ word ik kriebelig van de prijsopdrijving, dus ik keer het de rug toe na de koffie. Rumoerig en toeristisch als in hartje Amsterdam en dat wordt niet goedgemaakt door een vriendelijke bediening, die lijkt het ook hier niets te kunnen schelen. Na mijn mosterd te hebben gekocht (nieuwe, met extra specerijen, ik ben benieuwd) ga ik voor de lunch op zoek naar iets beters. En jawel, restaurant ‘de Liefde’ biedt zomaar een broodje met 1 kroket aan op de kaart, yes! Met evengoed een prachtig uitzicht op het oude stadhuis, nu van de andere kant gezien. Wat dat betreft is Doesburg niet te verslaan, de oude straten met keitjes, de statige huizen en gebouwen worden overal in ere gehouden. Vervolgens blijkt ‘de Liefde’ ook nog een zeer zorgzame bediening te hebben, dus ik lunch daar vorstelijk voor een fatsoenlijke prijs. Leuke mensen naast me verbazen zich over hun bestelling van vier paddenstoelenkroketten, die erg lekker blijken. Volgende keer kies ik die in ‘de Liefde’, die dus in vele gedaanten te vinden is. Dankzij deze prettige plek kan ik mijn teleurstelling over Italië goed verwerken.
Ik moet trouwens terugkomen in Doesburg, want er waren geen witte mosterdzaadjes meer te krijgen. Daar had ik vorige keer zelf heerlijke mosterd van gemaakt, met hun recept, dus reden of excuus genoeg voor een nieuw tripje naar Doesburg in de toekomst.
www.restaurantdeliefde.nl