In Elburg staan terrassen klaar aan de oude haven. Het is te vroeg om alweer te eten maar een glas witte wijn in de zon doet de zomer vermoeden. Het uitzicht op gehesen zeilen is genoeg voor dit moment. Pratende mensen om me heen geeft een gezellig geroezemoes, zolang ik maar niet hoef te praten. Ik kan daar uren van genieten.
Ik wandel de route Nunspeet- Elburg, nu voor de derde keer en vanuit een heel speciale situatie. Ik heb weken niet kunnen wandelen in afwachting van de geboorte van mijn tweede kleindochter. Gisteravond was het zover. Zittend in de slaapkamer van het oudste kleinkind luisterde ik naar haar slapende adem en de pijnkreten van mijn dochter. Ontroerend, dit was de beste plek in het universum voor mij, op dat moment. Toen de komst van Anna gevierd was met beschuit met muisjes kon ik om 4 uur ’s nachts naar huis fietsen, innig dankbaar om zoveel leven.
Nu wandel ik door een stralende lente met overal bloemen en verse lammetjes, volop nieuw leven ook hier.
In Doornspijk een terras uit de koude wind, dé plek voor een Dame Blanche. Die wordt geserveerd in een coupe van 60 jaar geleden, toen ik als kind nog moest gaan staan om het ijs op te kunnen lepelen. Dit ijs komt rechtstreeks uit de fabriek en is niet te vergelijken met de Italiaanse gelati die ik intussen in Rome gewend ben. Maakt niet uit, het jeugdsentiment verzoet alles.
In Elburg heb ik opnieuw geen honger en vier die prachtige geboortenacht met witte wijn op het terras aan de haven. Later op weg naar de bus kom ik langs restaurant ‘Achter de Poorte’ dat een mooi menu aanbiedt voor € 25. Ik bezwijk toch voor de verleiding, krijg een fijn tafeltje en chips met mayonaise-met-veau-de-van. Goed idee, dat ga ik thuis ook serveren! De amuse is ook fijnzinnig, met champagneschuim. Al vind ik de zoetzure asperges zonde van de asperges. Bij het voorgerecht –terrine van varkenssukade met eendenlever – prijst het meisje een Bardolino aan. Mijn liefde voor Italië doet zich voelen, dus ik kies die.
Broodjes met boter-met-gefermenteerde-knoflook-en-nog-iets: ik proef het er niet aan af. Maar dat kan ook liggen aan mijn belangstelling voor de groep van de vaarclub die aanschuift. Zo te horen een groep levensgenieters die manmoedig obstakels in het Amsterdam-Rijnkanaal trotseerden om toch nog op tijd in hun favoriete restaurant, hier dus, aan te komen. Heerlijke verhalen over sluizen en winden hoor ik de rest van de avond.
Ondanks de groep arriveert het voorgerecht op tijd. Zo smeuïg was een terrine nog nooit. Spaghettikomkommer lijkt hipster flauwekul, maar met de uitjes en popcorn is het toch lekker.
De blik in de open keuken is ook leuk: hoe doen ze dat als die groep van 11 zeilers gaat eten? Dat is één van de moeilijkste dingen: de logistiek. En juist als ik dit opschrijf komt het hoofdgerecht en het is verrukkelijk: tong in hollandaise saus met lente groenten. Elk hapje groente smaakt naar zichzelf en voegt zich bij de tong, tongstrelend. De chef komt nog even vragen of het goed smaakt, dus geen gebrek aan aandacht voor de alleengaander.
Het dessert is fantastisch! Rabarber in drie soorten: ijs, crème en een gekookt stukje rabarber. Met de juiste zuurgraad die wordt gecompenseerd door de zoete schuimstukjes en bavarois. Perfect!
Het enige nadeel is dat je Elburg nauwelijks uit komt met het openbaar vervoer. Na 18 uur rijdt de bus naar een NS station slechts eens per uur. Ik heb dus bijna een uur in het bushokje kunnen nagenieten van zoveel heerlijks.
