En jawel, ineens zit ik opgesloten in mijn eigen huis, met dank aan de corona crisis.
Wandelen in de zon doe ik stiekem toch, met grote afstand van de paar mensen die ik tegenkom. Maar lekker uit eten is uitgesloten, nu en misschien nog wel maanden. Evenals een bezoek aan mijn geliefde in Rome, die daar helemaal alleen in quarantaine zit. Zijn boodschappen worden gebracht door zijn ex vrouw. Balen!
Natuurlijk probeer ik er het beste van te maken.
Ik ontdek de eerste witte asperges en verheug me daar dagen op. Ik ga lekker alleen eten bij mezelf: met zorg schil ik een pond asperges, kook eerst de schillen af en schuif voorzichtig de asperges in dat kookvocht. Met gekookte eitjes, ham, krieltjes en botersaus staat er dan een prachtig gerecht op tafel. Ik steek de kaarsen aan en haal een Prosecco uit de kelder, alles om van een feestelijke lentemaaltijd te genieten. Ik denk nog even: ‘Zal ik een mooie jurk aantrekken en mijn hakken?’ Maar dan zie ik dat het 8 uur is en moet ik toch echt het nieuws op tv zien. Een gewoonte ja, maar nu ook van belang om te horen welke nieuwe maatregelen er worden aangekondigd.
Dus ik eet mijn kostelijke asperges terwijl ik tv kijk, tot mijn schande. Want zo eet je helemaal niet lekker, na afloop weet ik eigenlijk nauwelijks hoe het gesmaakt heeft. Ik vergeet zelfs het speciaal gekochte toetje uit de ijskast te halen, zo geschokt ben ik door het nieuws: dit gaat nog maanden duren, wanneer zie ik mijn lief ooit weer?
Bang om ziek te worden ben ik niet, ook niet om dood te gaan. Maar bang voor het eenzaamheidsvirus ben ik wel. Iedereen roept dat je toch kunt skypen of met een videocall contact kunt houden. Maar de man die ik dan te zien krijg lijkt wel een vreemde en ik weet ook niks te zeggen, dus daar houden we snel mee op.
Lekker alleen? Helemaal niet, als dat zo lang duurt en zo afgedwongen is!
Ik moet mezelf weer opnieuw uitvinden, lijkt het wel. Waar is de Marijke met wie ik zo genoeglijk kon genieten van wat het leven te bieden heeft? Die is even helemaal uit het zicht.
Lekker alleen? Jawel, maar alleen zolang er hoop is op contact met lieve mensen om me heen. Die hoop blijf ik koesteren en daar helpt dit blog bij. Hoop ik.
