Mijn voorgenomen fietstocht is verdronken in de plensregen. Nu troost ik mezelf door om de hoek te gaan eten aan het IJ, in hét voorbeeld van een verhipt Amsterdam Noord.
Kleine, verantwoorde hapjes uit de wereldkeuken, ‘om samen te delen’. Uitgangspunt is dus een groepje mensen, hoe klein ook. Niet iemand als ik. Ik wil twee gerechten en dat wordt nog zoeken. Ik hou niet van Aziatisch of vegan en daarmee valt driekwart van de gerechten af. Er wordt ongevraagd een karaf drinkwater neergezet, dat is prettig. Broodje erbij? Dat kost wel vier euro, toe maar! Ik kies een ceasar salade en kipsaté, die tot mijn verrassing tegelijk worden geserveerd. Dus moet ik eerst de kip eten nu die nog warm is. Wat voor soort kip, plofkip? Nergens staat iets anders vermeld terwijl dat wel het geval is voor de vis. Ik wou het vragen, maar tegen de tijd dat ik uitgegeten was voelde ik me zo slecht op mijn gemak dat ik alleen maar zo snel mogelijk naar huis wilde. Waardoor? Bediening en publiek waren zo hip en jong dat ik me een volstrekte outsider voelde. ‘Alleen’ in de beroerde betekenis van het woord. Hier hoor ik niet, dat is overduidelijk. Het compliment van de bediening over mijn ‘outfit’- ik bedoel ‘jurk’ – vergrootte het gevoel van afstand alleen maar. Erger nog, voor het eerst dacht ik dat ik mijn hoge hakken maar moest afschaffen, want ik grijp daardoor wel naar de leuning van de trap. Dat ziet er oud uit en zo voel ik me ook in deze tent. Oud op een droevige manier.
Ik noteer tegelijk dat er bij de jongeren veel verandert. Men eet hier in sexe- gescheiden twee- of viertallen. Ook de mannen praten over hun gevoelens. De biertjes (wijn wordt bijna niet gedronken) zijn of speciaal of alcoholvrij.
Kennelijk ligt hier een nieuwe grens voor mijn uitgaansleven. Het moet beslist niet hip zijn en dat is THT tot in de puntjes. Niks voor mij, in ieder geval niet alleen.
