Zo nu en dan zoek ik op een andere manier de stilte: ik ga met een groep in retraite. Mediteren oftewel ‘zitten’ (in een Zengroep) of zingen (in een groep van stembevrijder Jan Kortie, centrum voor stembevrijding) en daarnaast zwijgend eten, ronddwalen zonder gesprekjes, en wandelen. Mijn retraites spelen zich af langs de Maas, in Steyl (Zen) en Baarlo (zingen). Hoewel het de bedoeling is om bij jezelf te blijven en geen sociale contacten aan te gaan, doe ik dat soms op een manier die misschien niet ‘hoort’ maar mij heel goed bevalt. Ik strijk neer op een terras en bestel iets lekkers.
Zo had ik in Baarlo na drie dagen genoeg van het veganistische eten. Gemengde groenten, in welke variant of bereidingswijze ook, blijven toch vooral naar gemengde groenten smaken. Toen het dessert bleek te bestaan uit uiterst verantwoorde watermeloen hield ik het voor gezien. Ik wandelde in gezwinde pas naar het terras bij de pont, ‘Maes 21’, want het was een warme dag. Daar genoot ik van een koude tonic en een zoete Belgische kersenvlaai. Anders dan de Limburgse vlaai heeft die geen stevige doch saaie bodem maar rust op besuikerd bladerdeeg. Als daarop een laag banketbakkersroom, slagroom en kersen in gelei ligt is het summum van zoetheid wel bereikt.
Ik zat trouwens heerlijk op dat terras.
Mijn eigen stilte werd niet verstoord door de spelende kindjes en het gemoedelijk gepraat van genietende vakantiegangers en fietsers. Een groepsgenoot kwam langs en zei: ‘Mag ik uw stilte even doorbreken voor een vraag?’ Die zag en begreep het. Stilte is niet de afwezigheid van geluid. Dan kun je jezelf oorverdovend tegen jezelf tekeer horen gaan. De stilte ligt in ons allemaal, zij het vaak diep verscholen. In zo’n retraite wordt die stilte zachtjes opgetild en aan het licht gebracht. Dan kan het leven weer gevierd worden. Zo nodig met Belgische kersenvlaai op een zonnig terras aan de Maas.
