Op een zonnige zondagmorgen fiets ik Amsterdam in. Lekker met de pont, waar het vrolijk druk is en een frisse wind waait. Door de nieuwe fietstunnel met de verrassende tegelplateaus met blauwe oude Amsterdamse schepen slalom ik langs de duizenden toeristen. Die zijn hier een weekend en dat is te kort om het verschil tussen fietspad en stoep te leren. Dus zo nu en dan geef ik een brul, dat vinden ze dan weer vermakelijk. We houden elkaar wel bezig, de toeristen en ik.
Bij het Concertgebouw stap ik het restaurant met de glazen pui binnen: ik was hier nog niet eerder.
Slim idee: in het midden van het café staat een lange leestafel met in het midden een gleuf met recente tijdschriften. Naast me zitten twee vriendinnen bij te praten. Ik kijk door de grote ramen naar de passanten en de mooie oude huizen aan de overkant. In afwachting van de Ode aan Bach in het Concertgebouw trakteer ik mezelf hier op een lunch. Zo wordt het een feestelijke zondag: kerk, hier eten in de zon en een concert met mijn favoriete countertenor toe.
Prachtige servetten met logo verrassen me: door de linnen structuur zag ik pas later dat het papieren servetten zijn. Ook de huiswijn is niet slecht, zij het weinig geurig. Ik eet goed brood met gerookte zalm op een avocadomousse, zo lekker dat ik het thuis zelf wil gaan maken. En de sla is echt, met nootjes en al. Prima kwaliteit dus en aardige bediening, zowel voor eenlingen als voor groepjes. De elite van Amsterdam treft elkaar hier en geniet daar zichtbaar van. Niks mis mee.
