Doodzonde dat ik hier niet meer naar toe kan! De coronacrisis is de limonadefabriek te machtig geworden. Een gemis voor de lezer die nog niet is geweest en dit genoegen ook niet meer kan smaken. Toch laat ik de recensie staan, als herinnering aan een mooie dag.
Fantastisch! Een prachtige hotelkamer vlak naast de jachthaven, op het water, compleet met een fuut voor het raam. Ik mag er gerust al om 5 uur in om bij te komen van mijn fietstocht en me voor te bereiden op een 5-gangen diner. Vanaf Gouda fiets ik door het Groene Hart van Holland terwijl de lente open springt. Treurwilgen in geelgroene waas, bloeiende magnoliabomen, overal bloemen. In de polders tientallen weidevogels, grotto’s, kievitten en plevieren. Ooievaars vliegen over of dat heel gewoon is. Ik kijk verrukt om me heen, de grijze lucht deert me niet. In Schoonhoven pik ik het Zilvermuseum mee, er heerst een ontspannen sfeer. In de Limonadefabriek wordt ik hartelijk verwelkomd en kan ik op mijn kamer, opgemaakt voor één persoon, zelf heerlijke koffie of verfijnde thee maken. Kortom, ik ben al razend enthousiast voordat ik iets gegeten heb. Wat een gastvrijheid.
Om 7 uur is er in het restaurant een prachtige tafel voor mij alleen gedekt met uitzicht op de jachthaven en de rivier de Lek. Terwijl de zon kleurrijk ondergaat komen de amuses langs: zeer verschillende smaken, met een cakeje van olijven als verrassing. Structuur en smaak in een nieuwe combinatie, eerst vooral vreemd, daarna vooral lekker. Ik krijg een Riesling ingeschonken, tot mijn schrik, maar het valt mee: het gevreesde ‘zoetje’ is minimaal.
Bij de twee geraffineerde vis voorgerechten wordt een Bulgaarse wijn aangeraden, terecht. Wat een smaken, wat een plek, wat een aandacht van de bediening. Dit is genieten.
De Portugese Vinho Verde verslaat de vorige witte wijnen in smaak en frisheid, mm.
De sommelier legt graag uit en vraagt ook naar mijn plannen voor morgen. Ik kan hem vertellen dat er nog vele routes te vinden zijn in het Groene Hart die allemaal naar de Limonadefabriek leiden. Gelukkig.
Na drie voorgerechten heb ik zin in kaas en zoet. Het verrassingsmenu zou nu het hoofdgerecht serveren maar dan kan ik die desserts niet meer op. Er wordt in de keuken geïnformeerd of ik het hoofdgerecht kan overslaan zonder dat er eten moet worden weggegooid. Dat blijkt te kunnen. De kaastrolley roept glorieuze herinneringen op aan mijn eerste reis naar Frankrijk: kaas in zoveel verschillende rijke smaken. Het is opnieuw een spetterend feest, mede dankzij het laatste restje Epoisse. En ook het zoete dessert is fluweelzacht en smaakvol, met een heerlijke bijpassende wijn.
Hier wil ik iedereen die ik liefheb mee naar toe nemen. Dat zijn veel mensen, dus wie goed zorgt voor alleengaanders krijgt er vele klanten voor terug.
Als ik wakker word – wat is het heerlijk slapen in deze stilte! – is er opnieuw reden voor enthousiasme. De Rituals badspullen zijn aangenaam, de stilte houdt aan en de zon schijnt de kamer in. Het riante ontbijt wordt per trolley binnen gereden en daarna zoek ik rustig een mooie fietsroute voor vandaag uit.
Met een laatste blijk over de rivier samen met de aardige ontbijt dame word ik persoonlijk uitgezwaaid. Ze hadden zich in de keuken afgevraagd hoe leuk het was om alleen uit eten te gaan en hoe je daar dan twee uur over kon doen. Ik kan ze verzekeren: hartstikke leuk,vooral bij de Limonadefabriek.
