Wat een beeldschoon Hollands stadje!
In de herfst zwerven er een paar toeristen rond, onder andere om het Lalique Museum te bezoeken. Binnen in het statige gebouw valt een prachtig licht op delicate parfumflesjes en fijn gekleurde vazen van René Lalique. De Art Deco affiches van Jan Toorop sluiten er mooi bij aan, hier wordt de schoonheid gevierd.
Doesburg is vooral beroemd om zijn mosterd. Die wordt daar nog steeds gemaakt, zonder toevoegingen gaan er vers gekneusde mosterdzaadjes in romige azijnsaus in verschillende potjes, met de hand. De vrijwilliger die hier zich dagelijks in verlustigt steekt me aan en ik koop mosterdzaadjes om thuis genoeglijk, rollend met een zware bal, te laten kneuzen in een kom onder geduldig toevoegen van het door mij zorgvuldig uitgekozen weekvocht. Goed voor een knusse winteravond met mooie muziek, stel ik me zo voor.
Want van mosterd lust ik wel pap, of liever soep.
De Waag verzorgt een ‘prijswinnende mosterdsoep’, nou, daar kwam ik voor. Overigens passeerde ik een ander restaurant dat dezelfde prijs claimt: ‘de beste mosterdsoep van 2017’. Heerst hier een heuse dorpse competitie? Mogelijk ook tussen de 8 musea die Doesburg rijk is, allemaal bevolkt door vrijwilligers? De mosterdcompetitie wordt in ieder geval met humor gevoerd. Een nieuw restaurant schept op met ‘de beste mosterdsoep van 2018, 2019 en 2020’ (we leven op dit moment nog in 2017)
De Waags’ bediening is alert en vriendelijk, het ruime lokaal met glas-in-lood ramen oergezellig. Het oudste restaurant van Nederland? Ik geloof het graag. De soep is inderdaad voortreffelijk, die ga ik thuis ook weer eens maken. Het is hier warm en rustig en ik mag zo lang blijven zitten als ik wil. Maar de rest van Doesburg lokt.
Het stadje heeft een prachtig bakstenen stadhuis, de Middeleeuwse straatjes en gebouwen nodigen uit tot rondstruinen. Ik wil ook nog langs de IJssel wandelen en dat kan hier allemaal.
Doesburg is goed voor een heerlijke dag alleen.
Waar het goed is kom je graag terug. Hoewel mijn zelfgemaakte mosterd nog niet op is fiets ik op een warme zomerdag in 2019 Doesburg opnieuw binnen. Ik waardeer De Waag dus daar drink ik mijn koffie. Daar zijn ze ook goed in. De cappuccino komt met een mooie laag schuim waaronder een pittige espresso. Een knapperig koekje erbij en als verrassing een piepklein glaasje likeur met slagroom. De lunchkaart biedt een goeie salade niçoise, maar daar hangt een Amsterdams prijskaartje aan. Ik kijk dus even verder rond in Doesburg en zie dat het Lalique museum op maandag gesloten is. Ai! Just nu er een interessante Chagall tentoonstelling is, wat jammer!
Wandelend door het charmante oude stadje kom ik terecht op het terras van Het Arsenaal van 1309, waar grote tafels lekker in de schaduw staan. Daar zijg ik neer en bestel de vissalade en witte wijn. Meer bezoekers aarzelen om bij mij aan die grote tafel te gaan zitten en zoeken liever elders een plek voor zichzelf. Ook al heb ik verwelkomende gebaren gemaakt, ik snap die keuze wel: ik heb ook geen behoefte om tegen een vreemde te praten.
Het aardige meisje brengt een grote kom salade met huisgerookte meerval. Die smaakt een beetje naar gerookte forel en combineert heel goed met de bieten, kappertjes, olijven, pijnboompitten en gedroogde tomaat, met alles waar ik dol op ben dus. Goed dat het meisje vraagt of ik er brood bij wil, dan kan ik die verleiding in één klap weerstaan. Evenals een tweede glas wijn, het eerste is halverwege de salade al leeg. Maar het gesprekje over gratis kraanwater (‘met alle genoegen, we hebben hier heerlijk drinkwater’) sterkt mijn besluit om gezond te blijven eten. Het leven wil gevierd worden, zeker, maar ik doe dat graag in een lichaam dat er goed uitziet.
Aan een andere tafel viert een Frans-Nederlandse familie hun feestje. Daartoe houden alle kinderen, van klein tot groot, staande een kleine speech, zo nodig bovenop je stoel. Ze doen roerende uitspraken, heel vrijmoedig. Zou de beschutte binnentuin en het vriendelijke meisje daar bij helpen?
In ieder geval kun je ook bij Het Arsenaal van 1309 heerlijk alleen lunchen. Al bereiken ook hier de prijzen Amsterdamse hoogten.
