Ankeveense Plassen, partycentrum ‘De drie dorpen’

Een frisse zomerdag voert me door het Gooi en de Vechtstreek. Een prachtige wandeling door bos en langs weiden. Onderweg tel ik 17 vogelsoorten, als ik de koekoek die ik regelmatig hoor maar nooit zie mee mag tellen. Wie maakt dat uit, ik toch zeker? In het bos zie ik een roodborstje en Vlaamse Gaai, zwaluwen en zwanen vliegen over de weilanden en aan het riet hangt zelfs een kleine karekiet.

Na een dik uur lopen heb ik zin in  koffie. Er staan drie horecatenten in ’s Graveland aangegeven, maar twee daarvan zijn dicht op dinsdag en dat is het toevallig vandaag. Anders was ik nooit bij de derde binnengestapt: een partycentrum is niet mijn natuurlijke habitat.

Hotel Partycentrum ‘De drie dorpen’ ziet er saai en uitgestorven uit, maar de deur is open en binnen is het lekker warm. Er wordt vergaderd, denk ik even. Nou ja, een paar mensen die daar werken drinken koffie, al pratend. Ze maken graag voor mij een cappuccino en de appeltaart wordt op verzoek warm gemaakt en van een flinke dot slagroom voorzien. Goede appeltaart trouwens, de stukken appel voelen stevig in de mond, de dikke rozijnen en de kaneel voegen smaak toe. De room vleit zich smeltend over de warme taart, mmm, dit is een aangename verrassing. Daarop loop ik vrolijk het volgende deel van de route, door de polder vol bloemen naar de Ankeveensen Plassen. Daar zie je aan weerskanten het water met volop waterlelies. ‘Ik heb de witte waterlelie lief’, van Frederik van Eeden, herinner ik me dan altijd weer. Zo te zien geldt dat ook voor de meerkoeten met hun roodgekuifde jongen. Als de zon doorbreekt kan ik zelfs picknicken aan het water. Een boterham met roomkaas, komkommer en wilde zalm, daar kan geen café tegenop. En zonder gêne lepel ik mijn aller-goedkoopste huzarenslaatje ( want die zijn proefondervindelijk de lekkerste) naar binnen en drink de helft van een kwart flesje meegebrachte wijn. Ook dat is experimenteel vastgesteld: precies de juiste hoeveelheid om vrolijk van te worden zonder dat de alcohol in de benen zakt en het lopen zwaar maakt.

De tocht is 22 kilometer en ik loop hem moeiteloos uit. Bravo, zo vervang ik het fitnessgedoe door natuurlijk genieten en houd de spieren toch soepel.

www.dedriedorpen.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *