‘De Sprinter, dat klinkt snel’. Maar helaas, de NS denkt bij deze naam vooral aan korte stukjes, dat levert dus een dubbele reistijd op. Op station Amersfoort lees ik alvast de routebeschrijving van Ommen naar Dalfsen, één van mijn favorieten vanwege de onvolprezen lunch die je bij ‘De Klomp’ in Vilsteren kunt genieten. Net op tijd ontdek ik dat De Klomp op dinsdag nog gesloten is; de landelijkheid heeft hier het nadeel van een lange winterslaap.
Opgelucht over deze tijdige ontdekking haal ik een Amersfoortse route op en ga op pad, naar Soest-Zuid of Hollandse Rading, al naar mijn luimen.
Een zonnetje, een frisse wind en nog frisser groen, wat een mooie dag. Al snel valt mijn oog op de beuken, steeds meer statige hoge bomen duiken op tussen het groen. Als je van onderen naar boven kijkt door die bladeren zie je de warm gloeiende kleur van rode beuken. Zo wil ik mijn huis verven. Of mijn haar.
Het terras van ‘De Soester Duinen’ is groot genoeg om een eigen plek in de zon te kunnen kiezen. De vriendelijke serveerster is graag bereid om de kou van de koelvitrine eraf te halen als ik appeltaart bestel. Dan blijkt het een voortreffelijke taart te zijn, lauwwarm alsof hij zo uit de oven komt, met grote stukken stevige appel en de juiste vleug kaneel. De royale bak slagroom is echt en zo koel als hij hoort. De combinatie is perfect, evenals de bediening: bij het weggaan wordt ik geattendeerd op de mooie tak die ik niet wil vergeten mee te nemen. Hij pronkt ’s avonds thuis in een vaas.
Nog uren loop ik verder op deze mooie route, de verkorte versie laat ik makkelijk rechts liggen. Hoeveel verschillende landschappen kom ik wel niet tegen? Een donker dennenbos, statige beuken- en eikenlanen, half open gebied met plukken heide en de zandverstuiving van de Lange Duinen. Hier rust ik uit in het warme zand en wordt wakker met zand in mijn haar en mijn ondergoed en alles daartussen. Ligt het aan dit extra gewicht dat ik na 17 kilometer besluit om de bus te pakken?
Op het station blijkt er nog heel veel ‘dag-voor-mij-alleen’ dus ik besluit mijn vrijreizenkaartje goed te benutten en neem de trein naar Zwolle. Daar kan ik op het terras van Wientjes van de laatste zon genieten om mij daarna met een heerlijke maaltijd te laten verwennen. De faam van dit hotel op het gebied van klantvriendelijkheid voor eenlingen heb ik al eerder beschreven. Ze blijven die naam hooghouden, gelukkig.
