‘Je komt met 1
Je zit met 1
Je eet met 1′
Heerlijk idee, het eerste eenpersoonsrestaurant ter wereld.
In een industriële omgeving –dat is trendy op dit moment – zijn er specifieke eenpersoonstafeltje opgezet waar je lekker onder schuift. Het menu oogt fantastisch, evenals het aperitief: gin-tonic met vlierbloesem limonade en sinaasappel schilletjes. Geurig en smaakvol, met het brood en de radijsjes die erbij geserveerd worden.
Bij het voorgerecht kies ik een witte Rioja, biologisch, lekker.
Het is vreemd, al die eenlingen aan een tafeltje, want je mist het geroezemoes van een gewoon restaurant. Nu pas realiseer ik me hoe sfeerbepalend dat is en voor het eerst waardeer ik de muziek. Anders zou het benauwend stil zijn, vrees ik. Die muziek komt van een l.p. op een platenspeler, die nu en dan zorgvuldig verwisseld wordt. Dat geeft een nostalgische draai aan de zaak.
‘Harder met rabarbermostarde op lamsoor’, wat een intense smaken. Ik ontdek op mijn bord ook nog een schuimig sausje, wat een karnemelkdressing blijkt te zijn. De kok, Lesley Dronkers, licht het graag toe en heeft zichtbaar plezier in zijn werk. Hij verwisselt ook de plaat en kiest Nina Simone.
Dat lijkt me moeilijk, die muziekkeuze. Want zonder het gewone geroezemoes wordt de muziek meer bepalend en muzieksmaken kunnen zeer uiteen lopen. Anderzijds, als je in deze betegelde ruimte een normaal restaurantpubliek neerzet versta je jezelf niet meer. Dat is de nieuwe trend die ik verfoei. Maar dit is het andere uiterste. Door al het zwijgen om mij heen durf ik trouwens ook mijn telefoon niet te gebruiken, want iedereen zou ongewild mee moeten luisteren en dat lijkt me niks. Verrassend is dat niemand belt en maar één persoon met zijn smartphone zit te spelen. Ja, je houdt elkaar vanzelf goed in de gaten terwijl je op de volgende gang wacht.
Dat is dan asperges met eimimosa en kamille. De laatste wordt aangevuld met een takje vlierbloesem en beide zijn niet om op te eten maar vullen de neus met hun geuren. Waardoor elke hap asperges voller, bloemiger en smakelijker wordt. ‘Mooi hè?’ zegt de kok en ik ben het roerend met hem eens.
Het wijnaanbod is simpel en effectief: je kunt bij elke gang kiezen uit een rode of een witte Rioja en beide zijn goed.
De bediening neemt en heeft de tijd. Alleen wil ik in Amsterdam graag in het Nederlands worden aangesproken. Dat is ook praktisch, want het Engels voor vlierbloesem weet ik niet en hoef ik ook niet te weten.
‘Kweepeer en stilton kaas’, dat is prima met de rode wijn. De kweepeer is omgetoverd tot een soort mousse en maakt elke hap kaas tot een feestje. Tsjonge, hier wil ik vaker eten! Maar als ik nou mijn kinderen mee wil nemen of mijn geliefde, kan dat? Niet in dit concept.
Het is overigens grappig om mijn tien mede-eters te bestuderen en zij doen ongetwijfeld hetzelfde met mij. Na het hoofdgerecht en dus drie glazen wijn komen de smartphones en I pads tevoorschijn, bij de één brutaal boven tafel, bij de ander er onder. De moedigste leest zelfs een krant. Maar het gemeenschappelijk zwijgen is nog zo overweldigend dat ik me niet kan voorstellen hier volgende week weer te eten. Terwijl het eten top is en de prijs/kwaliteitsverhouding buitengewoon gunstig.
Tenslotte ‘charlottetaartje met ijs’, waarbij het citroenijs ook nog wordt omringd door verse aardbeitjes. Zo vindt het knisperige suikerlaagje rond het taartje een goed fris tegenwicht.
Ik ben zo tevreden dat ik bij de koffie een cognac bestel (die later bij de prijs blijkt inbegrepen, tot mijn verrassing).
Hier wordt het goede leven alleen gevierd en dat bevalt mij buitengewoon.
Hopelijk loopt het storm bij ‘Eenmaal’.
Maar nee, het restaurant is nu ‘permanent gesloten’. Toch jammer.
