Een friszonnige dag in maart. Ik ben de winter zat en wil er op uit, ook omdat ik mijn keuzedag van de NS nog moet besteden.
De Beukenburg route start in Bilthoven, alwaar de enige horeca in het centrum te vinden zou zijn. Het centrum? Er is niets wat op een centrum wijst, of het zouden de grote etalages met woondingetjes moeten zijn. In die richting dan maar en langs de chique tuinwinkel met enorme tuinameublementen. Bijna toevallig struikel ik over Brasserie Bubbles & Blessings, waar de Bilthovense bewoners van die riante tuinen een taartje eten. Ondanks de vreselijke naam wil ik toch koffie, dus vooruit.
Ik betreed een buitengewoon verzorgd interieur met roze muurbanken en stoeltjes. De cappuccino is voortreffelijk en het tiramisu taartje nóg beter. Deze bakker heeft een Italiaanse grootmoeder, wed ik. Ik blijk ineens buitengewoon geïnteresseerd in alles wat Italiaans is. De laagjes van de taart zijn herkenbaar zoals het hoort. De lange vingers zijn precies genoeg in koffie gedrenkt om smeuïg te zijn zonder vochtig te worden. En de mascarpone is losgeklopt met een scheutje Amaretto, goed zo. Op zo’n heerlijke hap kan ik uren lopen.
Ik ga Bilthoven uit langs al die grote huizen en tuinen. De Kees Boeke school die ik passeer heeft oude en Koninklijke papieren en straalt die rijkdom ook uit. Maar ik kom voor de natuur en de beginnende lente. Die wordt me volop geboden met de zon op mijn gezicht. En door de elzenkatjes in verschillende fasen van uitbotten. Van roodbruine harde bolletjes tot sierlijke slierten die loom afhangen van de kale takken. Ze steken zo geel af tegen de blauwe lucht dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat ze straks nog veel geler zullen zijn, wanneer de minibloempjes open gaan en het gouden stuifmeel zichtbaar wordt.
Ook de vogels zijn nadrukkelijk in de weer om de lente in te halen. Merels zingen en vinken slaan, onzichtbare spechten bekloppen her en der de bomen. Voor het eerst zie ik een boomklever zingen: het getsjirp is aanmerkelijk gewoner dan het acrobatisch geren langs een boomstam zou doen denken.
Bij de Hooge Kampse Plas staat een bankje pal in de zon mij uit te nodigen. Met de ogen dicht verzamel ik warmte en vitamine D, waarvan ik het tekort nu pas voel. Even later vraagt een echtpaar bedeesd of ze hun brood mogen opeten op mijn bankje. Hoezo mijn bankje? Maar zo werkt het wel. Ondanks mijn vanzelfsprekende toestemming wordt er zwijgend – en daardoor wat bedrukt – gegeten. Heb ik toch ongemerkt een territorium afgebakend? Als ik opstap hoor ik ze opademen. Of meen dat te horen.
Lopend langs water en weide komt het geruis van de snelweg steeds dichterbij. Ik doe mijn best om dat geluid om te denken in het geraas van een stevige waterval. Dat lukt aardig, tot ik voor de stoplichten sta die me onder die snelweg door moeten loodsen. Dat doen ze helaas niet. Na vijf minuten wacht ik nog steeds op groen licht voor wandelaars. De auto’s zijn al drie keer van verschillende kanten langs gereden als het eerdere echtpaar met me mee komt wachten. Enkele minuten later besluiten we met ware doodsverachting het rood te negeren en komen ongedeerd aan de rand van Utrecht aan.
Park Bloeyendael is een fraai stadspark met weelderige bossen sneeuwklokjes langs een houtwal. Hier zie ik zelfs de eerste groene blaadjes aan een struik. De lente is dus definitief begonnen. Ook op de Maliebaan wordt dat zichtbaar in honderden bloeiende krokussen.
Ik loop op vleugels naar het Janskerkhof zodra ik me de geitenkaassalade van restaurant Luden herinner. Die genoten we op het terras vroeger op warme zomeravonden, tussen de lessen over healing en reading door, waarvoor mijn man en ik wekelijks naar Utrecht kwamen. Dankzij die aangename herinnering stap ik nu vol verwachting binnen. Een raamplaatsje zorgt voor uitzicht op de Sint Janskerk en de kaart is veelbelovend. Broodje warme geitenkaas, dat lijkt me wel wat. De uitgebreide beschrijving van diverse open wijnen doen mijn smaakpapillen tintelen. Maar het is crisis, dat merk ik als management coach goed, dus ik kies de huiswijn. Die is goed, evenals de dikke bruine boterhammen waartussen de warme kaas verstopt is onder een laagje sla met honingdressing. Heel smakelijk allemaal. Proef ik kummel in het brood? Inderdaad.
De bediening is attent, ook voor de andere gasten, een moeder en een dochter. ‘De ideale afnemers van ons boek ‘Moeder, dochter, chocoladetaart’, denk ik gniffelend als ik zie dat de moeder een cappuccino en de dochter een koffie verkeerd bestelt. Net als mijn dochter en ik toen we tweewekelijks taartjes moesten proeven om dat boek te kunnen schrijven. Gouden herinnering, ja.
Nu kan ik gesterkt terug naar huis en vraag me in de spiegel af of het blosje op de wangen door de wijn of door de lentezon is aangebracht.
www.ludenutrecht.nl (inmiddels gesloten)
