Een warme nazomerdag om er op uit te trekken, het hotel heeft vast wel een wandelroute.
Eerst door het bos naar het beekdal van de Aa of Weerijs. Vooral de oude en nieuwe beukenlanen lopen heerlijk met het spel van zon en schaduw op de zandpaden. De tocht voert ook langs wilde weilanden vol grazers en nieuwe vennen. Ik wist niet dat je vennen kon maken, maar jawel, je haalt gewoon de vruchtbare bovengrond weg. Er ontstaan dan vennen met enorme rozerode waterlelies, achter de beschutting van een zandwal die diende als kogelvanger toen ‘onze jongens’ hier nog moesten leren schieten. Die herrie is verdwenen, het bloeiende gras staat doodstil en met het geluid van herkauwende koeien zorgt dat voor een lekkere loomheid.
In het vernieuwde Markdal is de ruimte opvallend. Plaats genoeg voor de koeien, ganzen en watervogels die zich hier tegoed doen. Alleen de beloofde ijsvogel besluit zich niet te laten zien. Wel huppelen twee haasjes achter elkaar aan om het goed te maken voor mij.
‘Dan wordt de Mark een beschoeide singel’ aldus de routebeschrijving. Dat klinkt zo zangerig dat ik nog lekkerder loop.
Als je zoveel geschiedenis hebt verzameld als ik zijn er veel plaatsen waar je al eerder was.
Het Mastbos is zo’n plaats: mijn jongere zusje vierde hier haar bruiloft. Ik was ceremoniemeester en een absolute bitch in die rol, weet ik nu. Maar toen was in ons gezin iedereen aan het overleven dus ik vergeef het mezelf intussen. Of anderen dat ook kunnen weet ik niet. Uit onzekerheid commandeerde ik mijn vriendje rond, die daar 40 jaar later nog onder bleek te lijden. Ook de schoonvader van mijn zus, behorende tot het establishment waar onze linkse familie officieel tegen was – maar hoe glommen mijn ouders! – heb ik onbeschoft bejegend. Maar die is allang dood dus ik hoef geen excuses meer aan te bieden.
Het Mastbos heeft dus voor mij een geschiedenis en dat houdt ook in: mijn eerste ervaring met een goede keuken buitenshuis. Ik ben benieuwd hoe dat nu is.
Mijn tafel blijkt in de verste hoek van het terras aan de straatkant – met verkeersherrie dus – gereserveerd te zijn. Net als mijn eenpersoonskamer naast de lift blijkt te liggen. Als dat maar goed gaat. ‘Nou ja, iemand moet daar toch slapen’, denk ik dan. Had ik niet toch iets van die bitch moeten bewaren?
Je hoort veel als je alleen eet. Nu een stel op leeftijd dat nog aan elkaar moet wennen. De vrouw gaat dan veel over zichzelf uitleggen. Of er voor hem nog genoeg ruimte overblijft weet ik niet, maar spannend vind ik het wel. Hoe doe je dat, op latere leeftijd een nieuwe relatie aangaan? Ik ben blij dat ik mijn Italiaanse vriend al zo lang ken. Toch volg ik het gesprek naast me met meer aandacht dan normaal. Is dat niet erg onbehoorlijk?
Het eten is dus niet meer wat het geweest is. ‘Speenvarken gelakt in perenstroop met gestoofde snijbonen’ klinkt goed, maar de uitvoering valt bar tegen. Ik had hoge verwachtingen en nee, dat blijkt voltooid verleden tijd. Ik geniet het meest van de frieten met mayo want die sta ik mezelf alleen in restaurants toe. Maar de Vlaamse friet in Amsterdam is stukken knapperiger, als ik eerlijk ben.
Hotel ‘Het Mastbos’ is niet ingesteld op eenlingen en doet er niks aan om die te verwelkomen. Lekker eten kun je er ook niet. Maar het ligt in een prachtig bos, dat wel. Dus vergeet het hotel en ga gerust wandelen in het Mastbos.
