De NS brengt me naar Geldrop in het vroege voorjaar. Het dorp door, langs de enorme kerk die helaas dicht is, zodat ik de bakstenen versiering waar ik nieuwsgierig naar ben niet kan bekijken. Naar buiten dus, de Stabrechtse hei op. Daar zijn de allereerste lammetjes te zien en het geluid van hun gemekker streelt mijn oor zoals de wind mijn gezicht streelt. Wat zijn we toe aan dit zonnetje en deze temperatuur, ik zie het aan alle mensen om me heen. Het opent ook het hart: geheel tegen mijn gewoonte in houd ik een gemoedelijk gesprekje met een langslopende jogger. Die daarvoor zijn tempo welwillend aanpast en een stukje met mij opwandelt.
Aan het eind van een heerlijke wandeling strijk ik neer op een stevige bank van tapperij De Zwaan. Ze hebben Trappistenbier van de tap, vertelt een aardige dame me. Top, ik zit hier goed met een gul glas bruin bier voor me. Ik heb uitzicht op een gevuld terras met allerlei mensen om te bestuderen. Zoals de beide dames die ik onderweg noodgedwongen een paar keer passeerde. Hun gesprek gaat eeuwig door, dat was me al eerder duidelijk.
Verder zijn er keuvelende stellen en een klein groepje, altijd luidruchtiger dan de rest. Daar wordt de noodzaak besproken van ‘bellen als je ergens blijft borrelen’. Waarom zou een man dat moeten doen? Omdat het eten dan niet hoeft te verpieteren, bijvoorbeeld. Maar de emancipatie is ook in Heeze wel zo ver gevorderd dat vrouwlief regelmatig zelf niet thuis is om voor het eten te zorgen. Dat is moeilijk wennen, kennelijk, ook al heeft zij altijd wel gebeld. Afin, je mag dit hele gesprek meemaken als je alleen zit. Ze merken op dat je luistert maar storen zich daar niet aan.
Dichtbij zit een stel waar ik nieuwsgierig naar wordt. Ze zwijgen veel maar wisselen soms wat uit over langsrijdende auto’s of andere gebeurtenissen. Zwijgende stellen intrigeren me. Uit ervaring weet ik dat er uiteenlopende stiltes tussen twee mensen kunnen zijn. Je hebt het pijnlijke zwijgen. Vaak zijn daar stekelige opmerkingen aan vooraf gegaan waarop geen reactie kwam. En zie de lucht dan maar eens te klaren, in die drukkende stilte. Of de stilte van de verveling: niks meer te melden, we denken alles van elkaar te weten en dat is niet interessant meer. De sleur van een te lange relatie, benauwend.
Maar deze mensen zitten gewoon vertrouwd bij elkaar en blijken na afloop twee verschillende spannende biertjes te hebben gedronken. Zo kan het dus ook, gewoon goed.
Dan zit daar ook nog die man alleen, bewegingloos achter zijn lege kopje koffie. Ik betrap me erop dat sneu te vinden en denk meteen: ‘Kijken mensen zo ook naar mij?’ Mogelijk. Wat betekent dat ik niets over die man weet en elke gedachte over hem mijn eigen verzinsel is. Dat neemt niet weg dat ik eenzaamheid om hem heen zie hangen. Maar ook hij heft soms zijn gezicht naar de lentezon en dat verbindt ons allen op dit terras: eindelijk de warme zon.
Als ik afrekening sta ik versteld: 3 euro voor een groot glas abdijbier! Daar betaal je op het Leidseplein het dubbele voor. Helemaal blij met tapperij De Zwaan.
