Heerlijk wandelweer, alle bloeiende bomen wuiven me toe. Verrassingen op de nog bruine heide: één enkele narcis en een bloeiend blauwklokje. Ik heb de route eerder gelopen en lunchte toen in Herberg Molekaten. Een half open, prachtige aangelegde tuin met tafels om in de zon te zitten. Onder het royale afdak is plaats voor als het wat kouder is. De kaart is aantrekkelijk, met zelfgemaakt taart en naast alle Randstedelijke gerechten ook een ouderwets ’12 uurtje’. Ik kies voor de nostalgie en wordt verrast met dikke bruine boterhammen, een eitje én kroket. De mosterd die daarbij wordt geboden blijkt echte Doesburger mosterd. Ik besluit onmiddellijk om snel weer eens bij Doesburg te gaan wandelen, want die mosterd is de beste die ik ken en bijna nergens te krijgen. Alle andere heerlijkheden op de kaart sla ik over en als ik een half uur later aankom op de markt van Hattem kan ik daar ook niets meer nuttigen, helaas. Dat was de vorige wandeling, dus deze keer weersta ik de verleiding van Herberg Molekaten, zodat ik nu in Hattem wel de Hanzelunch kan bestellen bij Banka.
De meiden hebben het zwaar met een terras vol hongerige mensen: verkeerd aangeslagen bestellingen en daardoor opwinding over gemiste gamba’s. Maar gelukkig schijnt de zon, speelt het carillon een vrolijk deuntje en verzachten de klagende dames. Ik drink mijn witte wijn en wacht verlekkerd en lang.
Inderdaad is de Hanzelunch een royale combinatie van gegratineerde champignons, een kopje vissoep waarin de vissoorten nog herkenbaar zijn, zalm met smeuïge roerei en een Turks (!) broodje pastrami, een van oorsprong Joodse vleessoort. Op het terras een mooie mix van mensen, waaronder een gesluierde Islamitische vrouw die haar kind vermaakt met ‘Olleke bolleke’. Wel moet ik straks een plekje vinden om even te slapen, want als de wijn in mijn benen zakt loopt dat niet lekker.
