Ik fiets van Deventer naar Zutphen langs de IJssel.
Wat een land, met zulke uitgebreide fietspaden, duidelijke kaarten met knooppunten en een gemoedelijke veerman die iedereen met genoegen over de IJssel zet. Ook de man met de zuurstoffles op zijn fiets met een slangetje naar zijn neus. Ook het zwaarbepakte gezin op kampeervakantie: twee jochies van 8 en 10 op hun fietsjes, twee kleinere meisjes voor- en achterop bij mama en pa met een kar vol spullen, allemaal vrolijk onderweg naar de volgende camping.
Er valt onderweg van alles te zien, zoals een veld vol ooievaars en nesten op een paal. ‘Ooievaarsstation ‘t Zand’ heeft de ooievaars weer teruggebracht in Nederland en ik geniet van hun statige stappen.
Groen en graan, bloemen en stilte, vrijwel geen auto’s, zon en frisse wind, wat een mooi land is dit toch.
De fietstocht moet de lunch op het terras van het IJsselpaviljoen goedmaken.
Zo goedkoop – wat betreft smaak dan! – heb ik in geen jaren gegeten. Het 12-uurtje behelst een fabriekskroket op een klef broodje, een kopje lauwe fabriekssoep (en vast niet van de Unox fabriek) en op een smakeloze fabrieksboterham ligt ham en een gebakken eitje. Welke van deze gerechten wil ik warm eten? Dat is het eerste dilemma. Aangezien niets lekker is eet ik van alles de helft, goed voor de lijn. Maar daar kwam ik niet voor.
En wat doen al die vliegen hier? Er landt er zelfs één in mijn wijn, yak!
Ook op de bediening is bezuinigd, die moet in z’n eentje alle gasten op het terras tevreden stellen en dat lukt natuurlijk niet. Dat geeft een ontevreden sfeer en het vermoeden dat het hier alleen te doen is om het verdienmodel.
Wegwezen en fietsen, dat geeft veel meer plezier. En als uren later mijn maag nog protesteert tegen zoveel rommel weet ik het zeker: alleen of samen, hier wil je echt niet eten!
