Alleen in het coronajaar viel dit jaarlijkse feestje in duigen. Zodra de maatregelen versoepelden reed ik opnieuw naar Hof van Herstal. Hebben ze dit rampjaar overleefd?
Ik onderbreek de reis erheen in Zaltbommel om met een OV-fiets langs de Waal en de Oude Maas te rijden. Dat is prachtig aan de rivierkant, met boten en wijds uitzicht. Maar als je vanaf de dijk over het land kijkt doet het pijn aan je ogen. Waar ooit sappige fruitbomen bloeiden staan nu eindeloos lelijke kassen. Het grote geld neemt het landschap over, met dank aan de pesticiden die dat mogelijk maken. Soms zijn er ter afwisseling nog grazige weiden, maar dan duiken toch de kassen weer op.
De dorpen bieden luxe huizen met grote tuinen (dat kan er dankzij die kassen nu wel af, lijkt me), maar nergens een café om koffie te drinken. Na twee uur vind ik bakkerij Van Horssen (de naam van het dorp staat niet op de bon) met terrasstoelen die speciaal voor mij worden losgemaakt. De koffie – nou ja – in een papieren beker, het aardbeientaartje gemaakt van een besuikerd plakje bladerdeeg met royaal slagroom en aardbeien. Het meisje is zo aardig dat ik alles geweldig vind. Ik mag zelfs haar privé wc gebruiken. Dan kan ik weer uren fietsen.
In Zaltbommel wil ik even op het terras aan de Markt zitten voordat ik doorrijd naar Echt. Om een glas wijn te genieten, want de honger is weg na het taartje. Ik mocht gerust een kindersoepje bestellen, het kleinste gerecht op de kaart. De bediening is langzaam en geconcentreerd. Licht gehandicapped? Dat lijk het idee van ‘In de Roos’ en het werkt prima. Ik krijg wat ik hebben wil voor een prettige prijs, zij hebben echt werk en krijgen waardering.
Over waardering gesproken, de chef van Hof van Herstal krijgt dat ook graag. Hij verdient het nog steeds. Nu ik geen menu meer op kan kies ik twee voorgerechten. Die zijn niet voorradig. Maar de chef verzint er iets op en ik geniet van eend met krokante Livar spekjes, frambozen en viooltjes. Verrukkelijk, in combinatie met mijn favoriete wijn, Nero d’Avolo.
Dan wordt de hertenstoof tot voorgerecht teruggebracht zodat het ook voor mij behapbaar is. Met de fluwelen puree en de wijn heb ik een superdiner, zoals altijd. De rest van het karafje wijn drink ik op mijn kamer, na een stille wandeling in de zomerse avond rond abdij en monument.
Met de volgende ochtend een goed ontbijt en weer een prachtige wandeling blijft Hof van Herstal één van mijn favorieten. Dus ik zwaai vrolijk ‘tot de volgende keer!’ naar de chef, die zijn koksmuts heeft verruild voor de grasmaaier. Het is een mooi en bewerkelijk pand en wordt met zorg onderhouden, zodat ik nog jaren kan blijven komen.
